مسمومیت بافتی ناشی از القای دوکسوروبیسین در موش های صحرایی: نقش حفاظتی فعالیت منظم هوازی

پیش زمینه و هدف: دوکسوروبیسین(dox) یک آنتراسایکلین آنتی بیوتیک است که به طور گسترده ای به عنوان یک عامل ضد سرطان استفاده می شود. بااین حال، استفاده بالینی از آن به دلیل اثرات جانبی ازجمله سمیت بافت های غیر هدف محدود شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیشگیرانه 6 هفته تمرین منظم هوازی بر مسمومیت ناشی از القای dox در بافت های قلب و کبد بود.روش ها: 32 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به گروه های: 1) کنترل+سالین، 2) کنترل+دوکسوروبیسین، 3) تمرین+ سالین و 4) تمرین+دوکسوروبیسین تقسیم شدند. گروه های 3 و 4 به مدت شش هفته با سرعت 20-15 متر در دقیقه و مدت 54-25 دقیقه، پنج جلسه در هفته روی نوارگردان دویدند. گروه های 4،2­ و گروه های 3،1 به ترتیب محلول دوکسوروبیسین(20­ میلی گرم بر کیلوگرم) و سالین(9/0 درصد) دریافت کردند. بافت برداری در 24 ساعت بعد انجام شد. بعلاوه، سنجش شاخص های تحقیق پس از هموژنیزاسیون بافت قلب و کبد انجام شد.یافته ها: القای دوکسوروبیسین موجب افزایش معنادار مالوندی آلدئید(mda) و نیتریک اکساید(no) و کاهش معنادار در فعالیت سوپراکسید دیسموتاز(sod) در بافت های قلب و کبد شد، اما این تفاوت بین دو بافت معنادار نبود. هرچند شش هفته تمرین هوازی و القای دوکسوروبیسین باعث تنظیم منفی شاخص های اکسیدانتی و تنظیم مثبت فعالیت sod در بافت های قلب و کبد شد، اما فقط تغییرات sod بین بافت های قلب و کبد معنادار بود.نتیجه گیری: نتایج پیشنهاد می کند که حفاظت قلبی و کبدی ناشی از تمرین ورزشی مزمن در موش های درمان شده با dox، با مهار استرس اکسایشی و تنظیم افزایشی دفاع آنتی اکسیدانتی مرتبط می باشد.